2. Najazd teletubisi

Do mojego pokoju wpadły cztery teletubisie rzucając się na mnie i na Nialla.
- What the fuck?! – wydarłam się, a dziwne postacie usadowiły się wygodnie na moim łóżku.

- Jak wyście się tu dostali?- zdziwił się Niall.- I w ogóle jak mnie tu znaleźliście?

-Normalnie – odpowiedział teletubiś ze słodkimi loczkami i zielonymi oczami.- Szliśmy ulicą nawołując Cię, bo nie było Cię już dość długo, gdy jakaś kobieta na ulicy powiedziała nam, że pewien Niall jest właśnie z jej córką. Z opisu wszystko się zgadzało, więc podążyliśmy za nią do tego domu, a ona powiedziała, że jesteście w tym pokoju. No to zrobiliśmy wejście smoka. I to by było na tyle – podsumował, wciągając ostatni kawałek jabłecznika, który leżał na biurku.

-Zaraz, zaraz – wstałam. –Ja chyba nadal czegoś tu nie rozumiem. Kim wy, do cholery, jesteście? Niall wyjaśnij mi to, proszę.

-A więc- zaczął blondyn- to są moi przyjaciele: Zayn, Liam, Louis i Harry- powiedział pokazując po kolei na teletubisie.- A to-wskazał na mnie-jest Victoria.

Chłopcy zaczęli do mnie machać, a ja stałam na środku pokoju, nadal w ciężkim szoku. Postanowiłam rozwikłać wszystkie trapiące mnie zagadki, które dotyczyły nowo przybyłych. Usiadłam więc na podłodze i zaczęłam przesłuchanie.

- Okay, od początku. Czemu jesteście przebrani za teletubisie? – rzuciłam, na co wszyscy wybuchnęli śmiechem. Tylko Niall wyglądał na równie zdezorientowanego jak ja.

-Ej, to wcale nie jest śmieszne. Ja też się tak właśnie nad tym zastanawiam i nie dochodzę do żadnych konstruktywnych wniosków. Do reszty wam odbiło podczas mojej nieobecności?

- To wcale nie są stroje teletubisi! – oburzył się żartobliwie Louis. – Jesteśmy tajnymi agentami. Nasza misja miała kryptonim ZGNIŁY ŻOŁĄDŹ, ale już została wykonana, bo Cię odnaleźliśmy – wytłumaczył nam Louis robiąc ważną minę. Jak dziecko, które opowiada dorosłym o swoim własnym świecie.

- Nie wierzę, to się po prostu nie dzieje- wymamrotał blondasek, podczas gdy ja zwijałam się na podłodze ze śmiechu.

- Ale po głębszym zastanowieniu stwierdzam, że teletubisie to wcale nie taki zły pomysł. TULIMY!  - wydarł się rzucając się na mnie i na Nialla. Po chwili dołączyła do niego reszta chłopaków.

- Ej! Udusicie mnie!- zdołałam wykrztusić pomiędzy salwami śmiechu. Cała grupa miała w sobie coś takiego, że momentalnie poprawiał mi się humor. Czułam się z nimi niesamowicie swobodnie, co było dość dziwne zważając na to jak krótko się znaliśmy. – Ej! Debile, do was mówię! Też was kocham, ale proszę, zostawcie mnie już!

Wszyscy zaczęli się śmiać, ale posłusznie z nas zeszli.

- Uf. Do reszty was pogięło- zaśmiał się Niall pomagając mi wstać. – Bez was moje życie byłoby normalne i spokojne.

- Ale co to by było za życie? – rzucił Liam. – No, a teraz będzie jeszcze ciekawiej bo jest z nami Torie- powiedział mierzwiąc mi włosy.

- Czy Ty sobie na za dużo nie pozwalasz? Moich włosów nie tyka się bez pozwolenia! A poza tym, skąd Ci się wzięła ta Torie?

- Też Cię kocham- wyszczerzył się.- Po prostu podoba mi się ten skrót od twojego imienia i tak też mam zamiar Cie nazywać- mrugnął do mnie i wziął mnie na ręce.

- Ty chyba sobie ze mnie żartujesz! Postaw mnie na ziemię! – krzyknęłam. No dobra, jesteśmy kumplami i w ogóle, ale znamy się niecała godzinę! Co on sobie wyobrażał?! Powoli zaczynałam się ich bać xD

- Ani mi się śni! Jesteś moja! Buahahah –zaniósł się złowieszczym śmiechem, biegając po pokoju i uciekając reszcie.

- Wariat- zaśmiałam się. Już wiedziałam, że on na pewno nie dadzą mi się nudzić. –A może byś mnie tak puścił, z łaski swojej?

-Skoro nalegasz- uśmiechnął się łobuzersko i rzucił mnie na łóżko, a Louis znowu zarządził zbiorowego miśka.

***

Po jakimś czasie, gdy leżeliśmy wykończeni na moim łóżku, odezwałam się:
- Znam was niecały wieczór, a czuję jakbyśmy byli przyjaciółmi przez całe życie. Na ogół otwieranie się na innych nie przychodzi mi łatwo. Co wyście ze mną zrobili?

- Przyzwyczaja się, od teraz jesteś nasza- powiedział Louis całując mnie w policzek. – No, młody, dobra robota. A tak w ogóle, to jak wyście się poznali? – spojrzał na nas wyczekująco.

-Nieważne – odpowiedzieliśmy jednocześnie, wymieniając porozumiewawcze spojrzenia. Niall chyba domyślił się, że nie mam ochoty o tym gadać, bo musiałabym opowiedzieć chłopakom o moich problemach. A na to nie byłam jeszcze gotowa. Czułam się, jakby z blondynem łączyła mnie telepatia. To było niezwykłe.

Spojrzałam na zegarek:

- No, chłopcy, nie żebym was wypraszała czy coś, ale dochodzi dziesiąta i zaraz moja kochana mamusia tu wparuje. A możecie być pewni, że zażąda wyjaśnień, dlaczego leże na łóżku z jakimiś pięcioma osobnikami, z których czterech ma na sobie kostiumy teletubisi- zaśmiałam się. - A tak poza tym, to musicie jeszcze dotrzeć do domu.

- Fakt faktem – zgodził się ze mną Zayn, ale nadal nikt się nie poruszył.

- Zobaczymy się jutro? – spojrzał na mnie błagalnie Liam.

- No jasne. Gdzie, jak i kiedy?

- To może ja bym po Ciebie przyszedł tak koło południa i poszlibyśmy do nas? – zaproponował Niall.

- Zgoda. No, to żegnam panów na dziś. Dobranoc– powiedziałam. Po kolei pocałowali mnie w policzek i wyszli, życząc mi miłej nocy.

Nie ma co, jutrzejszy dzień zapowiada się ciekawie… ziewnęłam i zasnęłam.

********************************************************
No, to wstawiłam rozdział drugi. Dziękuję za komentarza, dużo dla mnie znaczy to, że ktoś w ogóle czyta moje wypociny xx I oczywiście nadal proszę o komentarze :D Jutro dodam ciąg dalszy. Pozdrawiam! xx